Procedura Administracyjna: Skarga do WSA

Łódź, dnia 1 września 2008 r.

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Łodzi

ul. Piotrkowska nr 135

90-430 Łódź

za pośrednictwem:

Samorządowego Kolegium Odwoławczego

w Piotrkowie Trybunalskim

ul. J. Słowackiego 19

97-300 Piotrków Trybunalski

Skarżący:

Mariusz Orzeł

Zam. ul. Piotrkowska 107

97-300 Piotrków Trybunalski

Sygn. akt AB 420 – 150/08

SKARGA

od decyzji SKO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 30 lipca 2008 r., nr xxx

Na podstawie art. 50 § 1 i 2, 52 § 1 ppsa składam skargę od decyzji SKO z dnia 30 lipca 2008 r. dotyczącej utrzymania w mocy decyzji Dyrektora Pracowni Planowania Przestrzennego w Piotrkowie Trybunalskim z 20 maja 2008 r. w sprawie odmowy ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na dobudowie ganku do istniejącego budynku mieszkalnego, na ternie oznaczonym nr ewid. 2/100, obręb 30 zaskarżając powyższą decyzję w całości i opierając skargę na następujących podstawach:

- naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

1) tj. naruszeniu art. 7,8,11 oraz 107 § 2 i 3 KPA, polegające w szczególności na:

a) nie dostatecznym wyjaśnieniu podstaw i przesłanek utrzymania w mocy decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy,

b) niedostateczne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy w szczególności nie wzięciu pod uwagę faktu, że poza wskazanym przez skarżącego budynkiem, są inne budynki,

c) brak pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji publicznej poprzez dowolne przyjęcie, że w danym obszarze analizy architektoniczno- budowlanej – wydawane są odmienne decyzje, tak, że dla jednych osób jest zgoda na „zwiększenie” linii zabudowy, zaś dla innych nie.

d) dowolność w wydaniu decyzji poprzez niedostateczne i niepełne uzasadnienie decyzji, z którego wynikałoby dlaczego ten sam stan faktyczny i prawny uzasadnia różne decyzje w analogicznych sytuacjach.

2)Błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie, w jakim organ odwoławczy przyjął, że brak jest wniosku skarżącego co do ustalenia linii zabudowy w odległości 2,5 m,

- naruszenie przepisów prawa materialnego

1) tj. naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wnoszę o:

1) uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

2) zasądzenie kosztów postępowania przed sądem administracyjnym od organu administracji publicznej wg norm przepisanych.

Przykładowe zarzuty zawierane w skargach do WSA

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył Jan Nowak.

Wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, jak również o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty Piaseczyńskiego, skarżący zarzucił jej:

1) naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 6, 7, 8, 9, 10 § 1 w zw. z art. 28 k.p.a., poprzez błędne uznanie, iż postępowanie objęte decyzją Starosty Piaseczyńskiego, nie dotyczyło interesu prawnego i obowiązku skarżącego, co spowodowało nieuprawnione, nieuznanie go przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego za stronę prowadzonego postępowania;

- art. 157 § 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez brak wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Piaseczyńskiego w sytuacji, gdy z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem prawa tj. niezgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Rady Gminy Tarczyn, ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 r. Nr 89 poz. 414 ze zm.), ustawą z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 1985 r. Nr 14 poz. 60 ze zm.) oraz rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. 1999 r., Nr 43, poz. 430);

- art. 6, 7, 77 § 1, 80, 107 § 3 k.p.a., poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia oraz błędne uzasadnienie wydanej decyzji ograniczające się do przytoczenia przepisów prawa i stwierdzenia, iż z analizy materiału dowodowego wynika, iż nieruchomość skarżącego leży poza obszarem oddziaływania planowanej inwestycji i w związku z tym nie posiada on przymiotu strony, bez jakiegokolwiek wskazania przez organ administracji publicznej na jakich to dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie, dlaczego odmówił wiarygodności i mocy dowodowej przedstawionym przez stronę dowodom oraz brak uzasadnienia dlaczego wskazany przez skarżącego obowiązek odśnieżania chodnika przyległego do jego nieruchomości nie stanowi o jego interesie prawnym.

2) mające wpływ na wynik sprawy naruszenie prawa materialnego, przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tj.:

- art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 r. Nr 89

poz. 414 ze zm.), poprzez błędne określenie, iż obszar oddziaływania inwestycji nie

obejmuje nieruchomości skarżącego, a tym samym nie jest on stroną postępowania

objętego decyzją Starosty Piaseczyńskiego w sytuacji, gdy działka skarżącego zlokalizowana jest bezpośrednio przy budowanej drodze publicznej, wjazd na posesję skarżącego jest bezpośrednio z

przedmiotowej drogi, a właściciel działki znajdującej się naprzeciwko działki

skarżącego został uznany za stronę postępowania;

- art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 1985 r. Nr 14 poz. 60 ze zm.), poprzez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Piaseczyńskiego w sytuacji, gdy budowana droga znajduje się w odległości mniejszej niż 6 metrów od zewnętrznej krawędzi jezdni do obiektu budowlanego należącego do skarżącego;

W skardze XXX Sp. z o. o. przede wszystkim zarzuciła Ministrowi pominięcie oceny prawnej wyrażonej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Spółka przedstawiła także odmienną od przyjętej przez Ministra interpretację pojęcia interesu prawnego, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych oraz stanowisko doktryny. XXX z o. o. stwierdziła, że nie sprowadza się on tylko do uprawnień lub obowiązków, które w wyniku postępowania administracyjnego mają zostać skonkretyzowane w sferze prawnej danego podmiotu, a więc do korzyści tylko w wymiarze proceduralnym.

Zdaniem Skarżącej, Minister całkowicie pominął okoliczność, że przedmiotowa decyzja udzielająca pozwolenia zintegrowanego rodzi po stronie Spółki obowiązek prawny respektowania stanu rzeczy tą decyzja ukształtowanego. Z tego punktu widzenia XXX Sp. z o. o. niewątpliwie posiada status strony niniejszego postępowania, który pośrednio wywodzi z art. 144 KC.

W przekonaniu strony skarżącej Minister powinien rozważyć sytuację spółki poddawanej ciągłym, negatywnym oddziaływaniom i ocenić w jaki sposób zaistniały stan przekłada się na możność wykonywania przez nią własnych uprawnień wobec nieruchomości i realizacji prawnych obowiązków wobec osób trzecich. Nierozważnie tych okoliczności w przekonaniu skarżącej naruszyło art. 7, 77 i 107 §3 Kpa.

Łódź, dnia 25 września 2009 r.

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Łodzi

ul. Piotrkowska nr 135

90-430 Łódź

za pośrednictwem:

Wojewody Łódzkiego

Ul. Piotrkowska 104

90-926 Łódź

Skarżący: P. Teresa Sroka /adres/

P. Tomasz Sroka /adres/

P. Jolanta Piekarz /adres/

reprezentowani przez Radcę Prawnego Jana Kowalskiego prowadzącego Kancelarię Radcy Prawnego przy ul. Wiatrowej 3, 90-926 Łódź

Organ administracji: Wojewoda Łódzki (dane jak wyżej)

Sygn. akt admin. IA/PT/09

SKARGA

od decyzji Wojewody Łódzkiego z 24 sierpnia 2009 r., nr IA/PT/09 doręczonej 1 września 2009 r.

Na podstawie art. 50 § 1, 51, 52 § 1, 53 § 1 oraz 54 § 1 ppsa składam skargę od decyzji Wojewody Łódzkiego z 24 sierpnia 2009 r. dotyczącej utrzymania w mocy decyzji Prezydenta Miasta Piotrkowa Trybunalskiego z 12 września 2008 r. Nr 453/2008, zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Rzymskokatolickiej Parafii Miłosierdzia Bożego w Piotrkowie Tryb. pozwolenia na rozbudowę istniejącego cmentarza na działce nr ewid. 826 obr. 15 przy ul. Spacerowej w Piotrkowie Trybunalskim, zaskarżając powyższą decyzję w całości i opierając skargę na następujących podstawach:

1)naruszeniu art. 28 KPA poprzez uniemożliwienie skarżącym - współwłaścicielom nieruchomości sąsiedniej, udziału w postępowaniu w przypadku, w którym w postępowaniu niniejszym stronami są właściciele i użytkownicy wieczyści działek, których dotyczy postępowanie oraz działek sąsiednich w zakresie, w jakim inwestycja narusza ich uzasadnione interesy,

2) naruszeniu art.61 § 4 KPA przez niezawiadomienie skarżących, którym przysługiwał przymiot strony o wszczęciu postępowania;

3) naruszeniu art. 10 § 1 i art. 81 KPA poprzez niezapewnienie stronom czynnego udziału na każdym etapie postępowania – strony nie brały udziału w postępowaniach uzgadniających - z opinii sanitarnych z 17 stycznia 2008 r. i 3 lipca 2008 r. wydanych przez Paostwowego Inspektora Sanitarnego w Piotrkowie Trybunalskim oraz opinii z dnia 7 stycznia 2008 r. Miejskiego Zarządu Dróg i Komunikacji w Piotrkowie Tryb. wynika niezbicie, że skarżący nie brali udziału w postępowaniu, pomimo, że przysługuje im status strony;

4) naruszeniu art. 106 KPA poprzez niedoręczenie skarżącym postanowieo uzgodnieniowych;

art. 106

Art. 106.

§ 1. Jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez

inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej

formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ.

§ 2. Organ załatwiający sprawę, zwracając się do innego organu o zajęcie stanowiska,

zawiadamia o tym stronę.

§ 3. Organ, do którego zwrócono się o zajęcie stanowiska, obowiązany jest przedstawić

je niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie dwóch tygodni od

dnia doręczenia mu żądania, chyba że przepis prawa przewiduje inny termin.

§ 4. Organ obowiązany do zajęcia stanowiska może w razie potrzeby przeprowadzić

postępowanie wyjaśniające.

§ 5. Zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia, na które

służy stronie zażalenie.

§ 6. W przypadku niezajęcia stanowiska w terminie określonym w § 3 stosuje się

odpowiednio przepisy art. 36–38.

5) naruszeniu art. 107 § 3 KPA poprzez brak wyjaśnienia w sposób jasny i zrozumiały przesłanek, jakimi kierował się organ przy wydawaniu rozstrzygnięcia, szczątkowe uzasadnienie decyzji oraz brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wszechstronnego rozważenia przez Wojewodę Łódzkiego wszystkich przepisów i okoliczności związanych z planowaną inwestycją;

6)naruszenie art. 7, 77 § 1, 80, 107 § 3 KPA polegające w szczególności na:

- niedostatecznym wyjaśnieniu podstaw i przesłanek utrzymania w mocy decyzji Prezydenta Miasta Piotrkowa Tryb. z 12 września 2008 r.,

- oparcie się na analizach, które nie dotyczą przedmiotowej działki, tj. opinii sanitarnej wydanej przez Paostwowego Inspektora Sanitarnego w Piotrkowie Tryb. z dnia 3 lipca 2008 r. dla potrzeb zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę z 12 września 2008 r. ,która oparta została na badaniach gruntowych działek z 1996 r. i to innych niż działka 826 obr. 15, będąca przedmiotem wniosku w niniejszej sprawie;

- niedostateczne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności nieprzeprowadzenie analizy, czy warunek wskazany w decyzji z dnia 13 lutego 2008 r. o lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. z Dz.U.1959 r. Nr 52, poz.315) został zachowany;

- wybiórczej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału oraz oczywiście błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, pozostające w opozycji do zgromadzonych materiałów;

- dowolnośd w wydaniu decyzji poprzez niedostateczne i niepełne uzasadnienie decyzji.

7) naruszeniu art. 7 i 8 KPA poprzez nierozpoznanie sprawy przez Wojewodę Łódzkiego w sposób wszechstronny i wyczerpujący;

8) naruszeniu art. 138 § 1 pkt 1 KPA poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, pomimo naruszenia przepisów mających wpływ na wynik sprawy, jak wyżej;

9 )naruszeniu § 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 marca 2008 r. w sprawie wymagao, jakie musza spełniad cmentarze, groby i inne miejsca pochówku zwłok i szczątków poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy ustawodawca wymaga, aby usytuowanie terenu cmentarza wykluczało możliwośd szkodliwego wpływu na otoczenie, w szczególności powinno spełniad wymagania, wskazane w przepisach określających, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wnoszę:

1) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit .a i c ppsa o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

2) na podstawie art. 200 ppsa zasądzenie kosztów postępowania przed sądem administracyjnym od organu administracji publicznej wg norm przepisanych.

UZASADNIENIE

[Opis stanu faktycznego]

Decyzją z dnia 12 września 2008 r. wydaną na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jedn. – Dz. U. z 2006r., nr 156, poz. 1180 oraz art. 104 K.p.a., Prezydent Miasta Piotrkowa Tryb. zatwierdził projekt i udzielił pozwolenia Parafii Miłosierdzia Bożego w Piotrkowie Tryb. na rozbudowę istniejącego cmentarza na działce nr ewid. 826 obr. 15 w Piotrkowie Tryb. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że inwestorzy wykazują prawo do dysponowania w/w nieruchomością na cele budowlane. Projekt jest zgodny z ostateczną decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia 13 lutego 2008 r., która pozostaje w obrocie prawnym. Wniesione przez stronę uwagi po otrzymaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania nie dotyczą decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego na podstawie, której toczyło się postępowanie objęte niniejszą decyzją. Decyzja ta nie została zaskarżona i jest ostateczna, co zostało wyjaśnione po uzyskaniu stosownej informacji z Pracowni Planowania Przestrzennego.

W odwołaniu od tej decyzji T. i T. Sroka wnieśli o jej uchylenie.

W uzasadnieniu odwołujący się podnieśli, iż rozbudowa cmentarza do granicy ich nieruchomości spowoduje spadek jej wartości. Wskazali, że na tym terenie nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, zaś istniejące studium zagospodarowania nie jest aktem prawa miejscowego upoważniającym do uzyskania odszkodowania wynikającego z art. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Odwołujący się przywołali wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wydany w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 1170/05, podnosząc przy tym, że decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ponownie została wydana z naruszeniem prawa, gdyż na załączniku nr 1 do tej decyzji nie zostały naniesione linie wynikające z art. 3 pkt 20 w związku z art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Zaskarżona decyzja została wydana nadto z naruszeniem art. 81 KPA, gdyż mimo zawiadomienia o możliwości zapoznania się z dokumentacją sprawy, co uczynili w dniu 10 września 2008r., nie dano im szansy wypowiedzenia się. W odwołaniu znalazło się również stwierdzenie, że nadzwyczajny pośpiech w załatwieniu niniejszej sprawy świadczy o nierównym traktowaniu inwestorów, gdyż skarżący już cztery lata czekają na wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla ich nieruchomości, która na skutek wydania kwestionowanej decyzji będzie graniczyła z cmentarzem.

W wyniku rozpoznania odwołania decyzją z dnia 24 sierpnia 2009 r., nr 200/2009, wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 KPA, Wojewoda Łódzki utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w całości.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zaskarżona decyzja o pozwoleniu na budowę nie narusza obowiązujących przepisów, a zatem nie ma podstaw do wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Zarzuty podnoszone przez skarżących odnoszą się głównie do decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego – rozbudowy istniejącego cmentarza. Wojewoda Łódzki nie jest natomiast organem, właściwym do badania jej zasadności. Podniesiony zarzut spadku wartości działek sąsiednich nie może zostad uwzględniony na gruncie prawa budowlanego. Ponadto, organ odwoławczy powołał się na treśd art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane. Przedłożona wraz z wnioskiem dokumentacja zgodna jest wymogami ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane zawiera konieczne uzgodnienia i opinie. Zdaniem Wojewody Łódzkiego, z akt sprawy wynika, że w odpowiedzi na zawiadomienie o wszczęciu postępowania T. i T. Sroka w dniu 26 sierpnia 2008r. złożyli pismo, w którym wyrazili swoje zastrzeżenia, co do planowanej inwestycji. Następnie pismem z dnia 5 września 2008r., doręczonym w dniu 8 września 2008r. zgodnie z art. 10 KPA zostali powiadomieni o możliwości zapoznania się z zebraną dokumentacją. Z akt wynika również, że nie

korzystali z tego prawa. Nadto, organ II instancji wskazał, że odwołujący się wypowiadali się w sprawie również w toku postępowania odwoławczego.

[Zarzuty wobec skarżącej decyzji oraz argumenty przemawiające za uchyleniem decyzji]

Zaskarżona decyzja oraz decyzja organu pierwszej instancji wydane zostały z naruszeniem podstawowych zasad postępowania administracyjnego gwarantujących stronie możliwośd czynnego udziału w postępowaniu, a wyrażonych w art. 7, 10 § 1, 80 i 107 § 3 KPA. Powyższe naruszenia prawa procesowego doprowadziło w konsekwencji do niewłaściwego, a przynajmniej przedwczesnego zastosowania przepisów ustawy Prawo budowlane, przez wydanie pozytywnej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na rozbudowę istniejącego cmentarza.

Nie budzi żadnych wątpliwości, że strona winna byd w toku postępowania zawiadomiona o przeprowadzeniu każdego dowodu i ma prawo uczestniczyd w określonych czynnościach dowodowych.

Zawiadomienie strony o wszczęciu postępowania, które będzie miało wpływ na jej prawa lub obowiązki ma istotne znaczenie. Z chwilą wszczęcie postępowania administracyjnego na organie administracji ciąży obowiązek zapewnienia stronie czynnego udziału w każdej fazie postępowania w taki sposób, aby mogła uczestniczyd w zbieraniu materiału (art. 79 KPA) i zapoznad się z zebranymi dowodami. Nie wystarczy samo zapoznanie strony z zebranym materiałem dowodowym czy informacja o możliwości zapoznania się z dowodami w sprawie. Wszczęcie postępowania zobowiązuje bowiem również organ do wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mied wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem sprawy. Organy winny czuwad nad tym by strony nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa i w tym celu udzielad im niezbędnych wyjaśnieo i wskazówek (art. 9 KPA) (tak wyrok WSA w Łodzi z 26 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Łd 355/10, orzeczenie prawomocne).

Proces wydania pozwolenia na budowę - rozbudowę cmentarza poprzedzony byd musi postępowaniem wyjaśniającym, prowadzonym na podstawie przepisów ustawy o cmentarzach, które obligują do uzyskania stosownych uzgodnieo i opinii, na podstawie rozporządzeo wykonawczych do ustawy. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 7 marca 2008 r. w sprawie wymagao jakie powinny spełniad cmentarze, groby i inne miejsca pochówku zwłok i szczątków ( Dz. U. z dnia 21 marca 2008 r. , które weszło w życie z dniem 5 kwietnia 2008 r. , czerpie swą delegacje ustawową z przepisu art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2000 r. Nr 23 poz. 295 z późn. zm. ) W § 4 rozporządzenia ustawodawca wymaga aby usytuowanie terenu cmentarza wykluczało możliwośd szkodliwego wpływu na otoczenie, w szczególności powinno spełniad wymagania wskazane w przepisach określających jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze. Przepisami takimi jest m. in. Rozporządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej z 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze , wydane na podstawie art. 5 ust. 3 powołanej wyżej ustawy. § 3 rozporządzenia stanowi: § 3. 1. Odległośd cmentarza od zabudowao mieszkalnych, od zakładów produkujących artykuły żywności, zakładów żywienia zbiorowego bądź zakładów przechowujących artykuły żywności oraz studzien, źródeł i strumieni, służących do czerpania wody do picia i potrzeb gospodarczych, powinna wynosid co najmniej 150 m; odległośd ta może byd zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach od 50 do 150 m odległości od cmentarza posiada sied wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone. 2. Odległośd od granicy cmentarza

ujęd wody o charakterze zbiorników wodnych, służących jako źródło zaopatrzenia sieci wodociągowej w wodę do picia i potrzeb gospodarczych, nie może byd mniejsza niż 500 m.

Z załączonych do wniosku o udzielenie pozwolenia na sporną rozbudowę cmentarza postanowieo uzgadniających - opinii sanitarnych wydanych przez Paostwowego Inspektora Sanitarnego w P. oraz opinii Miejskiego Zarządu Dróg i Komunikacji wynika, że skarżący nie brali udziału w tych postępowaniach.

O ile pierwsza z opinii sanitarnych wydana była w toku postępowania o ustalenie inwestycji celu publicznego, o tyle kolejna, odwołująca się do niej ( bazująca na niej ) wydana była w toku postępowania o wydanie pozwolenia na budowę.

Opinia sanitarna uzgadniając pozytywnie lokalizacje dla potrzeb rozbudowy istniejącego cmentarza w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia odwoływała się do poprzedniej rozbudowy cmentarza w kierunku północnym, która uzyskała pozytywną opinię sanitarną. Z przedstawionego wtedy jak pisze Paostwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny "Projektu prac geodezyjnych dla rozbudowy cmentarza opracowanego w 1996 roku wynikało, że na przedmiotowym terenie występują gliny morenowe o miąższości 5 do 9 m, leżące na piaskach. Woda gruntowa występuje na głębokości 11-15 m p.p.t. Wszystkie okoliczne studnie wyschły na skutek obniżenia poziomu wód gruntowych, a cały teren jest uzbrojony w miejską sied wodociągową. Ponieważ przedmiotowa działka znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie cmentarza przyjęto analogicznie jak poprzednio warunki hydrologiczne". W tych okolicznościach opinia sanitarna wydana przez Paostwowego Inspektora Sanitarnego dla potrzeb zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę oparta została na badaniach gruntowych działek z 1996 r. i to innych niż działka 826 obr. 16 będąca przedmiotem wniosku w sprawie niniejszej.

Organ przyjął, w ocenie skarżących zupełnie bezpodstawnie, że skoro działka 826 leży w bezpośrednim sąsiedztwie działek badanych 13 lat wcześniej to muszą na niej występowad takie same warunku hydrogeologiczne.

Takie prowadzenie postępowania dowodowego narusza przepisy postępowania i to w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ zobowiązany jest m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów paostwa (art. 8 KPA). Z zasady wyrażonej w art. 8 KPA wynika przede wszystkim wymóg praworządnego i sprawiedliwego prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ administracji publicznej, co jest zasadniczą treścią zasady praworządności. Tylko postępowanie odpowiadające takim wymogom i decyzje wydane w wyniku postępowania tak ukształtowanego mogą wzbudzad zaufanie obywateli do organów administracji publicznej, nawet wtedy, gdy decyzje administracyjne nie uwzględniają ich żądao.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 7 grudnia 1984 r., sygn. akt III SA 729/84, ONSA 1984, nr 2, poz. 117, podkreślił, że w celu realizacji tej zasady konieczne jest przede wszystkim ścisłe przestrzeganie prawa, zwłaszcza w zakresie dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, konkretnego ustosunkowania się do żądao i twierdzeo stron oraz uwzględnienia w decyzji zarówno interesu społecznego, jak i słusznego interesu obywateli. Organ administracji jest ponadto obowiązany w sposób wyczerpujący zebrad i ocenid cały materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 KPA) oraz uzasadnid swoje rozstrzygnięcie według wymagao określonych w przepisie art. 107 § 3 KPA.

Należy wskazad, iż z zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 KPA, uzupełnionej w przepisie art. 77 § 1 KPA - wynika, iż to organ administracji zobowiązany jest do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia

sprawy, poprzez zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego. Organ winien jednocześnie dopuścid jako dowód wszystko, co może przyczynid się do wyjaśnienia istoty danej sprawy, z zastrzeżeniem, że nie jest to sprzeczne z obowiązującym prawem. Innymi słowy, na organie administracji publicznej spoczywa obowiązek stania na straży praworządności i podejmowania wszystkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do jej załatwienia mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

Zgodnie z przepisem art. 80 KPA organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okolicznośd została udowodniona. Przepis ten ustanawia zasadę swobodnej oceny dowodów. Jej istota sprowadza się do zapewnienia organowi prowadzącemu postępowanie możliwości badania sprawy i do swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Zasada ta nie oznacza jednak, że organ administracji uprawniony jest do oceny dowodów według dowolnych kryteriów, gdyż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem nauki swoją ocenę w tej mierze obowiązany jest oprzed na przekonujących podstawach i dad temu wyraz w uzasadnieniu decyzji (tak m.in.: B. Adamiak /w:/ B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005, s. 410 i cyt. tam poglądy doktryny; podobnie: Cz. Martysz /w:/ G. Łaszczyca, Cz. Martysz i A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I, Zakamycze 2005, s. 723).

Zarówno w nauce, jak i praktyce orzeczniczej podkreśla się, iż swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę, musi byd dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem reguł tej oceny. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego powinna byd oparta na wszechstronnej analizie całokształtu materiału dowodowego, co oznacza, że organ nie może w tej analizie pominąd jakiegokolwiek dowodu, dokonując oceny znaczenia i wartości danego dowodu dla toczącej się sprawy. Należy podkreślid, że organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrad i rozpatrzyd cały materiał dowodowy i to niezależnie od tego, czy niezbędny materiał dowodowy potwierdza stanowisko strony, czy też je podważa. Obciąża on zarówno organ pierwszej instancji, jak i organ odwoławczy, ponownie rozpatrujący sprawę. Wyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego polega zaś na takim ustosunkowaniu się do każdego ze zgromadzonych w sprawie dowodów z uwzględnieniem wzajemnych powiązao między nimi, aby uzyskad jednoznacznośd ustaleo faktycznych i prawnych.

Z logicznego punktu widzenia gdzieś warunki hydrogeologiczne są inne niż na działce sąsiedniej, przyjmowanie zaś, że są one takie same na działce sąsiedniej i nie prowadzenie w tym zakresie żadnych badao hydrogeologicznych stanowi również naruszenie § 4 i § 3 z cytowanych wyżej rozporządzeo. Również upływ 13 lat od pierwotnych badao może nie pozostawad bez wpływu na występujące warunki, głównie hydrologiczne. Należy również zwrócid uwagę, iż przepis rozporządzenia z 1959 r. mówi o odległościach do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach od 50 do 150 m odległości od cmentarza posiada sied wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone. Opinia zaś z dnia 17 stycznia 2008r., na którą powołuje się opinia z dnia 3 lipca 2008r. wydana przez Paostwowego Inspektora Sanitarnego w P. w sprawie o pozwolenie na budowę zawiera jedynie zapis "Wszystkie okoliczne studnie wyschły na skutek obniżenia poziomu wód gruntowych, a cały teren jest uzbrojony w miejską sied wodociągową", co nie jest równoznaczne z ich podłączeniem do sieci wodociągowej.

Ponadto, z akt sprawy nie wynika, czy rzeczywiście został zachowany z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, cytowany powyżej.

Należy podkreślić, że właściwe uzasadnienie prawne i faktyczne stanowi ważny element każdej decyzji administracyjnej. Uzasadnienie decyzji stanowi integralną jej częśd i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia stanowiącego dyspozytywną częśd decyzji. Obowiązek sporządzenia uzasadnienia decyzji odpowiadającego wymogom określonym w art. 107 § 3 KPA stanowi realizację w postępowaniu administracyjnym określonej w art. 11 KPA zasady przekonywania. W uzasadnieniu faktycznym organ powinien wskazad te fakty, które przemawiają za podjętym przez organ rozstrzygnięciem. W niniejszej sprawie decyzja organu pierwszej instancji nie zawiera żadnego uzasadnienia, a uzasadnienie decyzji przez Wojewodę jest szczątkowe i poza twierdzeniami nie zawiera dowodów na ich poparcie, ani analizy prawnej.

Niewątpliwie ww. naruszenia przepisów mogły mied istotny wpływ na wynik sprawy. W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.

xxxxxx

……………………………………

(podpis)

Załączniki:

1) Pełnomocnictwo wraz z opłatą skarbową

2) Odpis skargi

3) Dowód uiszczenia wpisu do skargi

Uwagi

Na zarządzenia pokontrolne organu administracji przed wniesieniem skargi do WSA musi być wystosowane wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia doręczenia zarządzenia pokontrolnego. II OSK 1023/13

Procedura Administracyjna

Etykiety

sobota, 15 grudnia 2012

Skarga do WSA

1 komentarz:

O mnie